Vandaag hebben wij onze tocht richting Jasper National Park doorgezet via de Icefields Parkway. Dit is een weg die recht tussen de Canadian Rockies doorloopt en langs allemaal gletsjers, ijsvelden en meren komt. Het uitzicht was echt prachtig en heel indrukwekkend. Er was zo veel te zien. Om de 10 minuten was er wel weer een meer of iets anders moois te zien, dus het was veel stoppen vandaag.

Onze eerste stop vandaag was bij Bow Lake. Dit grote meer was zo glad dat het als een spiegel werkte. De bergen die erachter lagen met een gletsjer weerspiegelde prachtig in het meer. Na een korte stop, omdat we echt gek werden van de grote groep Japanners (die ons eigenlijk bij alle toeristische attracties achtervolgen), vervolgde we onze weg noordwaarts.

Daarna stopte we vrij snel bij Peyto Lake, een meer waar de stroom afkomstig van de hoger gelegen gletsjer in uit komt. Het was echt een heel mooie kleur blauw en het was bijna onwerkelijk hoe mooi het uitzicht was. Dit was eigenlijk het geval deze hele dag. De bergen zagen er bijna nep uit zo mooi. Je zou het niet verwachten, maar er zijn nog steeds ongeschonden plekjes op de wereld.

Onderweg naar de Columbian Icefields zagen we nog een wolf. Deze stak op zijn dooie gemak de weg over, dus we hebben mooie foto's kunnen maken. We dachten eerst dat het een coyote was, maar hij was veel te groot om een coyote te zijn. Om de zoveel tijd heb je van die ontmoetingen met wild dat gewoon rustig langs de weg staat. Net als de Bighorn Sheep die langs de weg stonden te grazen en niet verblikte of verbloosde van de mensen die nog geen 4 meten van hun afstonden.

Bij de Columbian Icefields stopte we bij het Icefield Centre om deel te gaan nemen aan de Columbia Icefield Glacier Experience. Hierbij ga je met een hele grote bus de Athabasca Glacier op die aan dit ijsveld vastligt. Eerst werden we met een gewone bus naar de rand van de gletsjer toegebracht om daarna over te stappen in zo'n 6-wheel drive bus die heel langzaam richting de gletsjer reed. Onderweg kregen we van onze gids uitleg over de omgeving.

Zo zijn er vijf gletsjers die allemaal naast elkaar liggen met in het midden de Athabasca Glacier. De laatst genoemde trekt zich langzaam terug en is al een heel stuk kleiner geworden dan 100 jaar geleden. Elke sneeuwval beweegt de gletsjer zich vaak een stukje naar voren waarbij deze allemaal zand en steden vooruit duwt. Dit wordt 'moreine' genoemd. Er liggen hele bergen hiervan bovenop de gletsjer. De Athabascha Glacier is de grootste van de vijf en is zo dik als de Eiffeltoren.

Op het stuk gletsjer waar we werden afgezet, was het uitzicht enorm indrukwekkend. Er liepen ook allemaal stroompjes langs die afkomstig waren van het ijs dat aan het smelten was. Al dit water gaat de Sunwapta rivier in. Erg leuk om te weten waar het water wat je voorbij ziet stromen vandaan komt. Het was echt een ervaring om nooit te vergeten en zeker de moeite waard. En we hadden gelukkig ook nog eens het weer mee, want het was stralend blauw.

Onderweg stopte we nog bij de Sunwapta Falls die met een gigatische kracht naar beneden viel en tegen de wand van de rots waar deze op uitkwam inbeukte. Toen was het tijd voor ons laatste stukje rijden naar de Whistlers Campground vlakbij Jasper, het plaatsje. Toen we er bijna waren, zat ik net sompig, zoals iedereen, uit het raam te staren toen ze ineens een beer zag. Deze zat vlak aan de rand van de weg wat aan een bosje te eten. Meteen schreeuwde ik: 'Stop! Een beer! Een beer!'. Iedereen schrok zich dood en we stopte snel aan de kant van de weg en stapte uit. Hij was echt zo dichtbij, er zat alleen een weg tussen. Op een gegeven moment stopte er meer auto's en toen kwam hij onze kant oprennen als een soort aanval. Als een stel bezetenen snelde we ons de auto weer in. Toen we weer naar buiten keken, was de beer al gestopt en liep rustig verder. Een schijnaanval dus. Voelde wij ons stom. Daarna hebben we nog een tijdje naar deze beer gekeken voordat we weer intens blij verder reden naar onze camping

Groetjes van de familie Asjes